مقایسه دقت روش های رادیوگرافی معمولی و دیجیتال در تشخیص ضایعات استخوانی تولید شده توسط اسید کلریدریک

سابقه و هدف: تشخیص ضایعات پری اپیکال جهت امکان انجام درمان به موقع و مناسب توسط کلینسین از اهمیت زیادی برخوردار است. تکنیک های رایج برای این کار استفاده از رادیوگرافی دیجیتال و رادیوگرافی معمولی با فیلم می باشند. هدف از انجام این مطالعه مقایسه رادیوگرافی معمولی و دیجیتالی در تشخیص ضایعات شیمیایی ایجاد شده به صورت مصنوعی بود. مواد و روشها: در این تحقیق تجربی-آزمایشگاهی، یک عدد فک پایین گاو مورد استفاده قرار گرفت. پس از مشخص نمودن محل ایجاد ضایعات بر روی استخوان کورتیکال سمت باکال هر نیم فک، چهار استخر با ابعاد یک سانتیمتر مربع توسط موم ایجاد و یک قطره اسید کلریدریک 35% توسط قطره چکان در آنها قرار گرفت. زمان مورد نظر برای ایجاد ضایعات شیمیایی 4، 12، 24و 36 ساعت بعد از تماس با اسید بود. در نهایت، یک تصویر دیجیتال و یک رادیوگرافی معمولی با فیلم e-speed از هر نیم فک تهیه و تصاویر بدست آمده توسط 5 نفر مورد بررسی شدند. نتایج بدست آمده با آزمون آماری wilcoxon signed rank مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: طبق نتایج به دست آمده به طور کلی افراد بررسی کننده با استفاده از تصاویر دیجیتالی در تشخیص ضایعات ایجاد شده موفق تر بودند. این تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود (05/0p<). نتیجه گیری: با توجه به کیفیت قابل قبول تصاویر دیجیتالی و مزایای آن از قبیل کاهش شدت اشعه می توان استفاده از رادیوگرافی دیجیتالی را برای تشخیص ضایعات در فک توصیه نمود.